Bezoek aan de fysio

Vandaag was het weer tijd voor een afspraak bij de fysio, mijn favoriete bezigheid. Sinds de operatie ga ik zo ongeveer om de dag naar de fysio. Twee dagen na de operatie kon er nog niet heel veel gedaan worden, maar zo langzamerhand komt er steeds meer schot in de zaak. Ondanks dat het meestal niet heel prettig (lees een beetje pijnlijk) bij de fysio is, kijk ik er toch naar uit. Het geeft namelijk echt een gevoel van vooruitgang en bezig zijn met het herstel. Waarschijnlijk kijk ik er gewoon elke keer naar uit om eventjes het huis uit te zijn.. 

In ieder geval is de rit op zich al een hele onderneming aangezien ik mijn knie niet kan buigen. Dus om languit op de achterbank te gaan zitten in een driedeurs auto (ja helaas bij Oldenburg hebben we driedeurs-autootjes), is niet het meest praktische wat ik ooit heb gedaan. Eenmaal aangekomen moet ik meestal in de wachtkamer staan, want ook op een stoel zitten met gestrekt been is niet erg prettig en bovendien heb je dan weer die verrekte zwaartekracht. Maar ik weet, het is allemaal voor een goed doel.

En als ik dan aan de beurt ben begint het feest: er gaat gebogen worden. Wel met goede ondersteuning van het onderbeen, want dat is het allerbelangrijkste. Waar ik vorige week amper tot 30 graden kwam, boekte ik vandaag al een hele overwinning. Na het losmaken van de knieschijf kwam ik toch op dik 50 graden uit. Jaja met een gradenboog gemeten dus niet zomaar even uit de losse pols. Doel is uiteindelijk 90 graden, want tot zo ver mag ik nu eigenlijk al buigen. Bovendien mag ik na 4 weken, mits mijn knie het er mee eens is, gaan proberen te fietsen. En dan is het wel handig als ik een beetje kan buigen.

Morgen op controle bij de bergman kliniek. Benieuwd wat de arts er van vindt. En ook niet onbelangrijk: de hechtingen gaan eruit! Kan ik eindelijk beginnen te smeren met bio-oil 🙂

Visiting the physiotherapist

Today I had to visit the physiotherapist again, my favorite occupation. Since the surgery I visit the physio once every two days.  Two days after the surgery they couldn’t do that much, but now I’m very slowly booking some progress. Despite the fact that it isn’t always nice to go to the physio (read painfully), I actually am looking forward to it. It gives me the feeling that I make some progress and I spend time on my recovery. I probably enjoy going out the house.

The ride to the physio is quite a happening, because I can’t bend my knee. So lying in the back of a three-door car (unfortunately we don’t have bigger cars in Oldenburg) with my leg stretched, isn’t the most easy thing I’ve ever done. Once arrived I have to stand in the waiting room, because sitting with a stretched leg isn’t relaxing either and also you have that damn gravity. But I know, it’s all for a bigger purpose.

And then the party begins: they are going to bend my knee. Off course with a good support of the lower leg, because that’s the most important. Last week I could barely bend until 30 degrees, but today I booked a victory. After they worked a bit on the patella, I reached over 50 degrees. And they checked it with a protractor, so it’s not just some guessing. Goal is to reach 90 degrees, because that’s how much I’m allowed to bend right now. And after four weeks I may try the hometrainer. If I’m able off course. And then it might be necessary to bend 🙂

Tomorrow I have to be at the Bergman Clinics for a checkup. I’m curious what the doctor will say. And also important: they will take the stitches out. So I can finally start to put bio-oil on the scars.